saat 11:20
sabah sekizde uyanıp dokuzda yataktan onbirde evden çıkabilmek için harcadığım çaba
takdire şayandı..
ilkokul cocukları gibi çantam ve bugün giyeceklerim hazırdı dün geceden oysa.
kahvaltım da mutfakta bekliyordu kahvem burnumun dibinden bi tur atıp geçmisti..
ne çare?
biraz tavanı seyrettim
dönüp biraz agaçları biraz gri gökyüzünü asılı çamasırların arasından..
sonra gece sivrilerin ısırdığı beyaz üstü kırmızı benekli kolumu..
bütün gece tekrarladığımız cümleyi tekrarladım:
yaaaaaaaa ben kalkmak istemiyorum yaaaaaa cümlesinden sonra
günün ikinci sözü olarak kendi kendime
- lanet olsun dostum lanet lanet lanet!
galiba biraz gülümsedim ve karşımda dünya
yeni zelandaya selam çaktım
ağır çekimde kalktım yataktan
saate baktım -ah pek güzzel aferin neslihan aferim..
standartlar +12 dakika..
yine havaya boş bakılarak harcanan +5 dakika..
tvye bakılarak harcanan +5 dakika..
annemin tepesinde gevezelik yaparak harcanan +10 dakika..
apartmanı boyayan işçilere şaşarak harcanan +2 dakika..
yatağın kenarında oturup halıya bakarak geçirilen +10 dakika..
dizlerim üstünde sürünerek aynaya varış +30 sn
aynada yüzüme bakış +3 dakika
yatağa dönüp pikeyi üstüme çekip gözümü kapatıp uyumadan +15 dakika
sonra pıtırtıların başlaması gözümü açmam balkona çıkıp yavaş yavaş inen yağmuru izlemek +20 dakika
bütün bu harcanan boşa geçirilen hiçbirşey yapılmayan dakikaların tümünde
aklımdaki tek şey geri dönmekti.
eski halime geri dönmek.
nasıl yapılacağını bilmiyorum..
unuttum. sadece şimdi dengeliyim ve galiba bu pek de iyi değil???
